راز لاغری مجسمه&zwnjهای جاکومتی چیست؟ - وبلاگ بیا ببین

به گزارش وبلاگ بیا ببین، تهران (پانا) - چه کسی با گام های بلند شتابان می رود؟ تنها و بی قرار کجا می رود و آیا به آنجا خواهد رسید؟ چه کسی مردد و مأیوس ایستاده و چرا او نیز به جایی رهسپار نیست؟ این ها پرسش هایی است که مجسمه های برنزی آلبرتو جاکومتی در لحظه اول مواجهه در برابر مخاطب خود قرار می دهند. اما در نگاه عمیق تر آثار مشهور او مرد عابر و زن ایستاده تصویری اگزیستانسیالیستی از شرایط بشری و بحران روحی و ذهنی انسان را تجسم می بخشند.

به گزارش ایسنا، علیرضا سمیع آذر ـ کارشناس هنری ـ درباره مجسمه های برنزی آلبرتو جاکومتی در ادامه نوشتار بالا، چنین می نویسد:

جاکومتی سال ها پیکره بلند و باریک مردانی که می فرایند و زنانی که ایستاده اند را در اندازه های مختلف بازآفرینی کرد تا نماد تاثیرگذاری از تنهایی، بیگانگی و مالیخولیای انسان معاصر باشند.

این نقاش و مجسمه ساز سوئیسی که بیشتر عمر هنری خود را در پاریس گذراند، از میانه دهه 30 کارهای سورئالیستی را رها کرد و بر خلق مجسمه های فیگور انسان متمرکز شد. این مجسمه ها ابتدا در اندازه های خیلی کوچک بودند، ولی به تدریج عظیم تر شده تا به آواتارهایی لاغر و نحیف تبدیل شدند. بدین سان در زمانی که اروپا و امریکا تحت سیطره هنر آبستره قرار داشتند، جاکومتی فیگور انسان را به هنر بازگرداند؛ پیکره هایی تنها و منزوی که بر بازگشت هنر فیگوراتیو در فضای پست مدرن تاثیرگذار بودند. این فیگورها، در اوج تنهایی و بی پیرایگی، پنداشتی از متافیزیک حضور در مفهوم احتیاج به اظهار وجود، رنج زیستن و کرامت انسانی را مطرح می سازند.

جلوه لاغر و باریک این مجسمه ها، نتیجه کار مداوم و مفرط هنرمند روی آنهاست. روش کار او برداشتن تکه های گِل، به جای گذاشتن آن بود؛ ...ابتدا حجم مشخصی توده خاک رُس متناسب با پیکر مجسمه دارید، سپس برای این که واقعی ترش کنید، از آن برمی دارید. این فرآیند را می توانید تا بینهایت ادامه دهید. استمرار فرآیند برداشتن گِل، طبیعتاً باعث لاغرتر شدن فیگور می شد. جاکومتی به ندرت از ماحصل کارش راضی بود و آنقدر روی مجسمه ها کار می کرد که آنها نهایتاً از بین می رفتند. تعدادی از مجسمه ها شبانه توسط برادرش دیگو از کارگاه برداشته و پنهان شدند تا باقی بمانند، لذا از نظر هنرمند آنها ناقص بوده اند. نقطه اوج کوشش او مجسمه های مرد عابر و زن ایستاده بودند که وی را، از دید بعضی، در صندلی مهم ترین مجسمه ساز قرن قرار داد. او با همین آثار در 1962 جایزه بینال ونیز را دریافت و بارها در مارکت هنر رکوردشکنی کرد؛ آخرین آنها فروش 126 میلیون دلاری اثری است که حالا رکورددار گران ترین مجسمه تاریخ هنر محسوب می گردد.

سطح خشن و بدون پرداخت فیگورها، ظاهری مضطرب و اسکلت وار به آنها می دهد. هیچ نشانی از عضلات در هیچ جای بدن دیده نمی گردد، گویی پوست پر از زخم است و بدن از ضعف شدید رنج می برد. مرد عابر با حرکت شتابان گامی بلند برداشته و بدنش به جلو متمایل است، لیکن دستش به بدن چسبیده و وضعیتی بی ثبات پیدا نموده، انگار درحال حرکت در فضاست. زن ایستاده با پاهای بلند، دستان کشیده و بدنی نازک و نحیف، به همان اندازه ناپایدار و محزون است. دو فیگور متزلزل، استعاره هایی از بی ثباتی انسان معاصر در کشمکش با چالش های زندگی هستند. این فیگورهای فرسایش یافته و ناهموار به سان تک درختان نازک بدون شاخ و برگ در زمستانی سرد هستند که تصور هنرمند از انسان دردمند را تجسم می نمایند. به باور هنرمند زندگی مدرن به طور فزاینده ای پوچ و عاری از معنا شده و لذا تصویر اگزیستانسیالیستی انسان مدرن نیز باید چنین باشد. منبع الهام این تصویر ابزورد از انسان، آثار ساموئل بکت نویسنده نامدار ایرلندی و دوست جاکومتی، به ویژه شاهکار وی نمایشنامه در انتظار گودو است.